Bepaalt het motief voor deelname de eindtijd?

Vroeger renden we voor ons leven: op de vlucht voor een sabeltandtijger of op jacht naar de wolharige mammoet. Tegenwoordig worden we niet meer achtervolgd door roofdieren, maar dat weerhoudt ons er niet van om onszelf vrijwillig naar adem te laten happen. Wat zijn de motieven om ons vrijwillig op die 3e zondag in november in een van de vele startvakken te wurmen? Wat bezielt een normaal functionerend mens om op een vrije zondag zich in een te strak shirt te hijsen en zich over een afstand te kwellen die ook gewoon met de fiets had gekund?

Uit onderzoek van het Radboudumc blijkt dat er drie hoofdmotieven zijn. Om te beginnen doet vrijwel iedereen mee voor het plezier. Plezier van de trainingen, plezier om samen met anderen deel te nemen maar vooral toch het plezier na afloop om nog uren onder genot van een glas (alcoholvrij) bier of kop thee na te praten over die 15 km: toch te hard gestart, die ellendige klim, doodgaan ergens rond de 10 km, niet helemaal tevreden met de eindtijd maar volgend jaar kan het vast sneller. Een tweede motief is de gezondheid. Uit onderzoek blijkt dat het hebben van een doel mensen in beweging brengt. 15 km loop je niet zomaar, er moet flink getraind worden en dat is inderdaad heel gezond. Het derde motief is de prestatie. Voor zo’n 65% van de deelnemers is dat een belangrijk motief om aan de Zevenheuvelenloop mee te doen, de andere 35% heeft er niet veel mee. En zien we dat dan ook terug in de eindtijden? Jazeker, de meer prestatiegerichte groep deelnemers loopt gemiddeld 5 minuten sneller (1:19 uur) dan de groep die het houdt bij lopen voor plezier (1:24 uur).

Toch kun je niet anders dan respect hebben voor de hardloopverslaafden. Terwijl velen zondagochtend besteden aan een extra croissant en een tweede kop koffie, trotseren zij de wind, regen en hun eigen existentiële twijfels. En dat alles voor een eindtijd die altijd net iets minder indrukwekkend is dan gehoopt.